سهران
سهران لوحدى
ودموعى هى اللى بتحكى
لا صوت طالع ولا قلم بيكتب
كل اللى قدامى صور بتكدب
صوره وانا عاشق محبوب .. صوره انا وحبيبى بندوب
بس الصوره طلعت كدابه .. والحقيقه ان احنا فى غابه
وصوره وانا بعدى الصعاب .. من نجاح لنجاح مفتوحه الابواب
بس الصوره طلعت مقلوبه .. اتارينى بالعكس وماكنتش محسوبه
وصوره والفرحه فى عينيا .. شايف الناس كلها حواليا
بس الصوره باينه منغمشه .. مش انا اللى فيها ولا الناس الكويسه
وصوره تحدى وأصرار .. لزمن مفهوش غير المرار
بس الصوره لاقيتها مكسّره .. لما فردتها لاقيتنى برحع لورا
وصوره وانا باصص لفوق .. بصرخ يارب نفسى افوق
بس الصوره برده مهزوزه .. مش باين فيها غير وقت العوزه
وصوره وانا قريب من ناس .. تحت رجليهم كأنى مداس
بس الصوره تشوفها بهتانه .. الناس اللى فيها باعوا الامانه
وصوره وانا قاعد ببكى .. كل ما اقوم اقع من تعبى
بس الصوره مقسومه نصين .. تايه ومش عارف رايح لفين
صور عشتها وصدقتها .. حياتى فيها ودمرتها
صور مش عايز اشوفها تانى .. مش عايز لا حقيقه ولا صور من زمانى
صور وبشكر اللى صورنى فيها .. صور ماكنتش اتمنى ابقى فيها
صور ومقدرتش اهرب منها .. ماهى دى الدنيا ودى قوانينها